அண்ணல் அருளால் அருளும் சிவாகமம்
எண்ணிலி கோடி தொகுத்திடும் ஆயினும்
அண்ணல் அறைந்த அறிவுஅறி யாவிடின்
எண்ணிலி கோடியும் நீர்மேல் எழுத்தே. – (திருமந்திரம்)

விளக்கம்:
சிவபெருமானின் அருளால் சொல்லப்பட்ட ஆகமங்கள் எண்ணிக்கையில் கோடிக்கணக்கில் இருக்கும். அந்த இறைவன் அருளிய உண்மைப் பொருளை புரிந்து கொள்ளாவிட்டால் அந்த எண்ணிலடங்கா கோடி ஆகமங்களும் நீர் மேல் எழுதியது போலாகும்.

“ஒரு ரெண்டு வருஷம் அப்பிடி இப்பிடி கஷ்டமாத்தான் இருக்கும். அப்புறம் அஞ்சு வருஷம்” கொஞ்சம் நிறுத்தி விட்டு சொன்னார் “நீ ரொம்ப கஷ்டப்படுவ” நூத்தியோரு ரூவா வாங்கிய அந்த கைரேகைக்காரர். கருமாரி அம்மன் கோயில் பக்கத்தில் இருப்பவர்.

“ஒம் மவன் ஜாதகம் தான் ஓன் கஷ்டத்துக்கெல்லாம் காரணம். அவன் பெறந்து ரெண்டு வருஷம் வரை அவன் மொகத்த நீ பாக்கக் கூடாதுன்றது தான் பரிகாரம். இப்ப ஒண்ணும் கெட்டு போகல, ஒரு சாந்தி ஹோமம் பண்ணனும். ஐயாயிரம் ஆகும்” இவர் ஒரு ஜாதக நிபுணர். இந்தா பிடி நூத்தியொண்ணு. ஆள விடு.

“நாப்பது வயசில நீ அரசியலுக்கு வருவ. அதுல பெரிய ஆளாயிடுவ.” நாடு தாங்காதுப்பா!

“அய்யர் பொண்ணு மாதிரி ஒரு பொண்ணு வருவா வீட்டுக்காரியா.” என்னத்த சொல்ல?

“பல தொழில் செஞ்சி பல வழில வருமானம் வரும்.” ஒரு தொழிலே ஒழுங்கா செய்ய முடியல.

இது வரை பார்த்ததிலே அந்த திருவண்ணாமலை கைரேகைக்காரர் வித்தியாசமாய் சொன்னார் “இந்த கைல பாக்குறதுக்கு என்ன இருக்கு! எல்லாமே நல்லா இருக்கு. நீ காசு குடுக்காட்டியும் பரவால்ல, போயிட்டு வா.” அஞ்சு ரூபா கொடுத்திட்டு நகர்ந்தேன்.

தெரிஞ்ச ஒரு அக்காவின் பொண்ணுக்கு ஒரு மாப்பிள்ளை சிபாரிசு செய்தேன் “ஏன்யா! ஜாதகம் பாத்த ஜோசியரு மாப்பிள வடகிழக்கு தெசைலருந்து வருவாருன்னு சொன்னாங்க. நீங்க சொல்றது தெற்கு பக்கமால்ல இருக்கு? வேணாம்யா.”

காய்ச்சலா இருக்குதுன்னு பக்கத்தில் உள்ள முனீஸ்வரன் கோவிலுக்கு போய் பூசாரிகிட்ட விபூதி கேட்டேன். “கோவிலுக்கு ஒரு மணி வாங்கி மாட்டு. எல்லாம் சரியாப்போவும்.” முனீஸ்வரா!

நண்பர் ஒருவர் சொல்வார் “எந்த நியூமராலஜிஸ்ட்டாவது ஒருத்தன் கிட்ட உன் பேர் சரியாயிருக்கு. ஒண்ணும் மாத்த வேண்டியதில்லைன்னு சொல்லியிருக்காரா? எனக்கு தெரிஞ்சி நிறைய பிரபலங்கள் நியூமராலஜி பார்த்து பேர் மாத்தின பிறகு அவங்க புகழ் குறைய ஆரம்பிச்சிருக்கு. பேரெல்லாம் சொல்ல மாட்டேன். நீயே யோசிச்சிக்கோ.” நமக்கு அந்த அளவு பொது அறிவெல்லாம் கெடையாதுங்க.

எங்க கல்யாணம் ராசி, பொருத்தம் எதுவும் பாக்காம நடந்தது. இப்போ கம்யூட்டர்ல ரெண்டு பேரு ஜாதக விவரம் கொடுத்து பொருத்தம் பார்த்தா, பொருந்தலையாம். Not advisableங்குது. வருஷம் பதினாலு ஆகிப்போச்சு கல்யாணம் பண்ணி.

கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னால ஒரு குறி சொல்ற பெண் வீட்டு வாசல்ல வந்து குடிக்க தண்ணி கேட்டுச்சு. வீட்டுக்காரி சொம்புல தண்ணி கொண்டு வந்து குடுத்தா. அந்த பெண் தண்ணி குடிச்சிட்டு “நீ நல்லா இருப்பம்மா. புருஷன் பொண்டாட்டி ரெண்டு பேரும் பிரியாம ஒத்துமையா இருப்பிங்கம்மா”னுச்சு. வீட்டுக்காரி அவளை ஒரு விரட்டு விரட்டினாள் “ஏம்மா குடிக்க தண்ணி குடுத்தா சாபமா குடுக்குற? சொம்ப கீழ வச்சிட்டு எடத்த காலி பண்ணு.”

அந்த பெண்ணுக்கு வேர்த்து விட்டது. பயந்துகிட்டே யோசிச்சவளுக்கு குபுக்குனு சிரிப்பு வந்து, சிரிக்கலாமா கூடாதான்னு புரியாம திருதிருன்னு முழிச்சுகிட்டு சிரிப்பு அடக்க முடியாம ஓடியே போயிருச்சு.

சின்ன வயதில் பயணம் செய்வதென்றால், அது மிகவும் சந்தோஷமான அனுபவம். பேருந்தினுள் நூற்றென்பது பேரில் ஒருவனாக நின்று கொண்டே பயணம் செய்தது கூட அப்போதெல்லாம் அலுப்பு ஏற்படுத்தியதில்லை. நெரிசலுக்குள் உட்கார ஒரு சின்ன இடம் கிடைத்தால் கூட போதும், ஒரு பாக்கெட் நாவல் படித்து விட்டு தூங்கிவிடுவேன். கூட்டமில்லாத பேருந்தில், அதுவும் ஜன்னலோரம் இடம் கிடைத்து விட்டால் போதும் – சொர்க்கம் தான்.

சின்ன வயது சகிப்புத் தன்மை இப்போது குறைந்து வருவது எனக்கு மட்டும்தானா என்பது புரியவில்லை. இப்போதெல்லாம் வேறு வழியில்லை என்றால் தான் பேருந்து பயணம். நம் தோளை தனது தலையனையாய் உபயோகிக்கும் பக்கத்து இருக்கை அன்பர், தனது மோதிர தாளத்தில் இசை முயற்சி செய்யும் பின் இருக்கை நண்பர், சீன மொபைலில் நம்மை பாட்டு கேட்க வைக்கும் இசை ரசிகர், அதை கேட்டோ என்னவோ காறித் துப்பிக் கொண்டே வரும் பண்பர், இதனூடே பயணம் செய்வது கொஞ்சம் சிரமமாய்த் தான் உள்ளது.

ஒரு முறை தேனியிலிருந்து ஊர் திரும்பிக் கொண்டிருந்தேன். பேருந்து பயணம் தான், வேறு வழியில்லை. அன்று அலைந்து திரிந்திருந்த களைப்பினால் தூக்கமாய் வந்தது. ஆனால் தூங்க விடாமல் முதுகில் யாரோ மெத்தென்று மிதிப்பது போல் இருந்தது. பின்னால் திரும்பிப் பார்த்தேன். அந்த சிறுவனுக்கு மூன்று வயதுக்குள்தான் இருக்கும். கருப்பாய், களையாய், துறுதுறுப்பாய் இருந்தவன், தனது பாட்டியுடன் உட்கார்ந்திருந்து முன்னால் இருந்த இருக்கையை உதைத்துக் கொண்டிருந்தான். “சே! ஒரு சின்ன பையனோட சேட்டையை ரசிக்காட்டியும் பரவாயில்லை, கோபம் வந்தால் நாமெல்லாம் ஒரு மனுசனா?” இப்படி என்னை நானே திருத்திக் கொள்ள முயன்று முன்புறமாக சாய்ந்து கொண்டேன்.

உசிலம்பட்டியில் பேருந்து சிறிது நேரம் தேநீர்க்காக நின்றது. நிறைய பேர் கீழே இறங்கி விட்டார்கள். சிறுவனின் பாட்டியும் பேரனுக்கு தின்பண்டம் வாங்க கீழே இறங்கினார். ஆசுவாசமாக பின்னால் சாய்ந்த எனக்கு முதுகில் உதை பலமாக விழுந்தது. சிறுவனின் உதையில் வேகமும் அழுத்தமும் அதிகமாயிருந்தது. நான் அவனை நோக்கி திரும்பி “தம்பி! காலை கொஞ்சம் கீழே வச்சுக்கோயேன்”னு சொன்னேன். அவன் பதிலாய் ஒரே வார்த்தைதான் சொன்னான் “போடா!”. சுற்றிலும் பார்த்தேன், யாரும் கவனித்திருக்கவில்லை. எதிரே ஒரு இருக்கை காலியாயிருந்தது, அதிலே போய் உட்கார்ந்து கொண்டேன்.

பேருந்து கிளம்பிச் செல்லும் போது நான் முதலில் உட்கார்ந்திருந்த இருக்கையை கவனித்தேன். ஒரு கிராமத்து முதியவர் உட்கார்ந்திருந்தார். அப்போதும் அந்த சிறுவன் உதைத்துக் கொண்டுதான் இருந்தான். அந்த முதியவர் அதை உனர்ந்ததாகக் கூட தெரியவில்லை. காலை ஆட்டிக்கொண்டே அந்த சிறுவன் தனது பாட்டியிடம் கேட்டான் “இவங்கெல்லாம் ஒண்ணும் சொல்ல மாட்டேங்கிறாங்க?”. பாட்டிக்கு எதுவும் புரியலை.