அடர்ந்த காடு, நிலவு மட்டுமே ஒளி, மர நிழல்களின் நடனம், நெருக்கமாய் வாசனைப் பெண் ஒருத்தி சுய ஒளியுடன். “இந்த மரமெல்லாம் என் நண்பர்கள், வெட்கம் மறக்க அந்த மேகத்தினுள் ஒளிந்து கொள்வோம், வா!” என்றாள்.

சேதனனுக்கு நேரத்தைக் கடப்பதே சிரம காரியம். இந்த சாலையை எப்படி கடப்பான்?  தன் முயற்சியில் சற்றும் தளராத சேதனன் மீண்டும் அந்த அகலம் அதிகமுள்ள சாலையைக் கடக்க முயன்றான். அந்த இடத்தைக் கடந்த எந்த சக்கர வாகனமும், எந்த வாகன ஓட்டுனரும், எந்த ஒரு பயணியும், அவனை ஒரு பொருட்டாகவே உணரவில்லை. ஒவ்வொருவனையும் பொருட்படுத்திக் கொண்டிருந்தால் பிறகு அவனை பொருட்படுத்த எவனும் இருக்க மாட்டான் என்பது இங்கே பொருட்கொள்ள வேண்டிய விஷயம். அவனைப் போலவே சக சமுதாயக் கால்நடை ஒன்றும் அங்கே தவித்தான். அவன் ரொம்ப யோசிக்கவில்லை, எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாமல் அந்த சாலையைக் கடக்க ஆரம்பித்தான். சேதனனும் அவன் பின்னாலேயே நடக்க ஆரம்பித்தான். அப்போது வலப்பக்கமிருந்து வேகமாக வந்து கொண்டிருந்த கார் நிறக் கார் ஒன்று இரண்டு அற்பப் பிராணிகள் சாலையைக் கடப்பதைப் பார்த்து சிறிது வேகத்தை குறைத்தது. காரின் வேகத்தைப் பார்த்து முதலில் தயங்கிய அந்த சக மனிதன், கார் வேகம் குறைவதைப் பார்த்து வேகமாக சாலையைக் கடக்கப் பாய்ந்தான். அதே நேரம் அவன் தயங்கியதைப் பார்த்த அந்த கார் நிறக் கார் ஓட்டுனன் தன் காரின் வேகத்தைக் கூட்டினான்.

பிணமாகக் கிடந்த அந்த சக மனிதனை சேதனன் தூக்கிச் சுமந்தவாறு சாலையைக் கடந்தான். எந்த உணர்ச்சியும் காட்டாமல் அந்தக் கார் சாதாரணமாகக் கடந்து சென்ற விதம், தனக்கு இது ஒன்றும் புதிய விஷயம் இல்லை என்பதாக இருந்தது. சேதனன் சாலையைக் கடந்து முடிக்கும் போது, தோளில் பிணமாகக் கிடந்தது கனக்கத் தொடங்கியது. ஒரு ஓரமாக இறக்கி வைக்கப் பார்த்தால், அது இறங்க மறுத்தது. இந்த இடத்தில் இருந்து தான் வேதாளம் சொன்ன கதை ஆரம்பம் ஆகிறது.

அந்த சடலத்தில் இருந்து இறங்க மறுத்த வேதாளம் பேசத் தொடங்கியது. “சேதனா! இப்போது நடக்கும் சாலை விபத்துக்களின் எண்ணிக்கையில் ஓர் ஒற்றை இலக்க சதவிகிதம் மட்டுமே விபத்தாகும், மற்றவையெல்லாம் கொலையும், தற்கொலையுமே ஆகும். தெரியுமா உனக்கு?” எனக் கேட்டது.

“ஊடகங்கள் எல்லாவற்றையும் மிகைப்படுத்தி பேச வைக்கிறது. உன் உணவுப் பழக்கம் பற்றி கொஞ்சம் சொல்லேன்.”  சேதனன் வேதாளத்திடம் கேட்டான்.

“வேதாளத்திற்கு நினைவு தான் உணவு. ஏன் கேட்கிறாய்?”

“யோவ்! இந்த வெயிட் இருக்கியேன்னு கேட்டா!  எறங்குயா கீழ”.

“கோபப்படாதே சேதனா! உன் மூலமாக இந்த உலகிற்கு நீதி சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது”.

“நீயுமா? என்ன செய்யணும்னு சொல்லு”.

”நீ இந்த சடலத்தை தோளில் சுமந்தவாறு மருத்துவமனைக்கு நடந்து போ. போகும் வழியில் நான் உனக்கு ஒரு கதை சொல்கிறேன்”.

கதை கேட்பது, கருத்து சொல்வது, இதெல்லாம் சேதனனுக்கு பிடித்த விஷயம். அதனால் “சரி சொல்லு வேதாளமே!” என்று சொன்னவாறே நடக்க ஆரம்பித்தான்.

“சேதனா! இது கற்பனை கதை அல்ல, நடந்த சம்பவம். சிற்றுந்து எனப்படும் மினிபஸ்ஸில் நடந்த சம்பவம் இது. மினிபஸ்களுக்கு சாலை விதிகளில் இருந்து விலக்கு  அளிக்கப்பட்டுள்ளதாகக் கேள்விப்பட்டுள்ளேன். பாதசாரி ஒருவர் கண்ணசைத்தாலே பக்கத்தில் வந்து நின்று அவரை ஏற்றிச் செல்லும். அந்த வகையில் அவை சிறந்த சேவையை அளிக்கின்றன. சம்பவ தினத்தன்று, மதிய நேரம், ஓரளவு கூட்டத்துடன் பயணம் சென்று கொண்டிருந்தது. நண்பகல் நேரமாதலால் சாலையில் போக்குவரத்து நெரிசல் அதிகம் இல்லை. சிற்றுந்தின் ஒட்டுனர் மற்றும் நடத்துனர், இருவருமே இளவயதுக்காரர்கள்.”

“பக்கச்சாலையில் இருந்து வந்த மோட்டார் சைக்கிள் ஒன்று மினிபஸ்ஸின் முன்னே வந்து சாலையில் இணைந்து சாலையின் நடுவே மிதமான வேகத்தில் செல்ல ஆரம்பித்தது. மோட்டார் சைக்கிளில் இருந்த இருவருக்கும் முப்பது வயதிற்குள் இருக்கும், லுங்கியும் பனியனும் அணிந்திருந்தார்கள். பின்னால் வந்த மினிபஸ்ஸுக்கு வழிவிடாமல் நடுரோட்டில் அலட்சியமாக ஒட்டினான் அந்த சிவப்பு பனியன்காரன். ஹாரன் சத்தம் கேட்டு அவன் உடல் கொஞ்சம் விரைத்ததே தவிர, ஒதுங்கி வழி விடுவதில்லை என தீர்மானமாக ஓட்டினான். மினிபஸ் ஓட்டுனன் பொறுமை இழக்க ஆரம்பித்தான். அவன் உதிர்த்த கெட்ட வார்த்தைகளை எல்லாம் பின்னால் நின்ற கல்லூரிப் பெண் ஒருத்தி கவனமாகக் குறிப்பெடுத்துக் கொண்டாள் தன் மனத்தில்.”

“மோட்டார் சைக்கிளின் பின்னால் அமர்ந்திருந்த நீல பனியன்காரன் பின்னால் திரும்பி கோபமாக இருந்த ஓட்டுனனின் முகத்தை பார்த்து விட்டு சிவப்பு பனியன்காரனிடம் ஏதோ சொல்லிச் சிரித்தான். அதை பார்த்த சிற்றுந்து ஓட்டுனனின் கோபம் தலைக்கேறியது. பயணச்சீட்டு கொடுக்க வந்த நடத்துனனிடம் பயணி ஒருவர் “அங்க என்னய்யா ப்ரச்சனை?” என்று கேட்க, முன்னால் வந்து பார்த்த நடத்துனன் ஓட்டுனனிடம் “தூக்குடா அவன” ன்னு சொல்லவும் அடுத்த விநாடி அங்கே எல்லாமே முடிஞ்சு போச்சு. மோட்டார் சைக்கிளில் வந்த இருவருமே பலியாகி விட்டார்கள்”.

“இப்போது என் கேள்வி இதுதான். நடந்தது விபத்தா அல்லது கொலையா? அந்த துர்சம்பவத்திற்கு காரணம் யார்? சிற்றுந்து ஓட்டுனரா? மோட்டார் சைக்கிள் ஓட்டுனரா? அவர் பின்னால் அமர்ந்திருந்தவரா? அல்லது “தூக்குடா அவனை”ன்னு சொன்ன நடத்துனரா? நீ சரியான பதிலை சொன்னால் நான் உன்னை விட்டு விடுவேன்.” என்று வேதாளம் சொன்னது.

கொஞ்சம் யோசித்த சேதனன் “இது போன்ற சூழ்நிலைகள் நிறைய இடங்களில், அநேக சமயங்களில் நிகழ்ந்து கொண்டேதான் இருக்கின்றன, ஒன்றிரண்டைத் தவிர பெரும்பாலானவை அசம்பாவிதம் இல்லாமல் கலைந்து விடுகின்றன. உணர்ச்சி வசப்படாமல் யோசித்தால்  புரியும், இது போன்ற கோபங்கள் சில நிமிடங்களில் மறைந்து விடும். நீ சொன்ன சம்பவத்தில் நேரடியாக சம்பந்தப்பட்டவர்கள் இரண்டு பேர், மினி பஸ் ஓட்டியவரும் பைக் ஓட்டியவரும். நடத்துனர் என்ற முறையில் அவருக்கும் அதில் கொஞ்சம் பொறுப்பு இருக்கிறது. ஆனால் “அங்கே என்ன ப்ரச்சனை?”ன்னு கேட்ட அந்த பயணிக்கு இதில் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது. காசு கொடுத்து பயணச்சீட்டு எடுப்பதை விட்டு விட்டு தனக்குத் தேவையில்லாத விஷயத்தில் ஆர்வம் காட்டியது தான் அந்த அசம்பாவிதத்திற்கு காரணம்”.

சேதனனின் பதிலைக் கேட்ட வேதாளம்,  அந்த சடலத்தை விட்டு நீங்கியது. கதையும் பதிலும் கேட்டுக் குழம்பிப் போன அந்த சடலம் எழுந்து ஓடத்தொடங்கியது.

அது ஒரு நண்பகல். ஊரெங்கும் ஒரே இருட்டு. வீட்டில் இருந்த மூன்றாவது மாடியில் நான் மட்டும் தனியாக திருமணமாகாத என் மனைவியுடன் இருந்தேன். எங்கள் வீட்டில் இரண்டே தளங்கள், மூன்றாவது மற்றும் ஐந்தாவது. இரவு நீண்ட நேரம் தூங்கிய களைப்பில் என் மனைவி அயர்ந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். அவளது மூச்சு இனிமையான இசையாக வெளி வந்தது. வியப்புடன் எப்படி என்பது போல் அவளை பார்த்தேன்.

“மூங்கில் மூச்சு” என்றாள்.

எனக்கு மூக்கில் மூச்சு மட்டும் தான் தெரியும். பசி எடுத்தது . ஏதாவது இருக்கிறதா என்று தேடிய போது அவள் சாப்பிட்ட மீதம் கொஞ்சம் இருந்தது. அதை எடுத்து முகர்ந்து பார்த்து பசியாறினேன். அப்போது தான் ஐந்தாவது மாடியில் இருந்து அழைப்பு மணி ஒலித்தது. கீழே இறங்கிப் போய் அங்கிருந்த மெழுகுவர்த்தி ஒன்றை ஊதினேன். வெளிச்சம் பரவியது. வீட்டின் நடுவிலிருந்த ஃப்ரிட்ஜை திறக்க முயன்று, முடியாது என்பதை உணர்ந்தேன்.

“மன்னிக்கவும். எனது கைகளை மாட்டிக் கொள்ள மறந்து விட்டேன். நீங்களாக கதவை திறந்து வாருங்கள்” என்றேன்.

உள்ளே வந்த அந்த பெண்ணுக்கு பதினெட்டு வயது இருக்கும். யோசித்ததில் அவள் எனது முன்னால் காதலி என்பது நினைவில் வந்தது.

அது ஒரு இனிமையான காலம். நாங்கள் இருவரும் ஒரே காகிதத்தில் தேர்வு எழுதினோம், ஒரே ஃபோனில் இருவரும் பேசிக்கொள்வோம், ஒரே பயணச்சீட்டில் பிரயாணம் செய்வோம். ம்ஹூம், இப்போது எதுக்கு அந்த இருபது வருஷத்துக்கு முந்திய கதையெல்லாம்!

“எப்படி இருக்கிறாய்?” என்று கேட்டேன்.

“உன் நினைவுகளை சுமந்து கர்ப்பமாகி விட்டேன்” என்றாள்.

அவள் வயிற்றுக்குள் இருந்து ஒரு சிறுவன் எட்டிப் பார்த்து ‘ஆமாம் அப்பா’ என்றான்.

“ரொம்ப சந்தோஷம்” சத்தம் கேட்டு திரும்பி பார்த்தேன். மறந்து விட்டிருந்த கைகளை எடுத்து வந்திருந்தாள் என் மனைவி.

நிமிர்ந்து பார்க்கவே கூசிற்று எனக்கு.

“இப்போது நாம் என்ன செய்வது ?” முணுமுணுப்புடன் நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அங்கிருந்த என் மனைவியை காணவில்லை.

அங்கே சிரித்தபடி இளையராஜா ‘நான் தேடும் செவ்வந்தி பூ இது” பாடிக் கொண்டிருந்தார்.

“வா. என் மடி மேலே வந்து மண்டியிட்டு உட்கார்” சேதனன் குரலில் கடுமை இல்லை. ஆனால் உறுதி இருந்தது. அவன் கண்கள் மூடிய நிலையிலேயே இருந்தது. மிச்சமிருந்த கொஞ்ச தயக்கத்தையும் கழற்றி விடலாமா என்ற யோசனை தோன்ற ஆரம்பித்து விட்டது விமலைக்கு.

“மன மயக்கத்தினால் வருவது தயக்கம். உனக்கென்று ஒரு யோசனையும் வேண்டாம், நான் சொல்வதை மட்டுமே உன் மனம் கேட்கட்டும்” சேதனனின் வசீகரக்குரலில் விமலை தன்னை மறந்து ஒரு மாய உலகத்துக்குள் நுழைய தயாரானாள்.

தான் இருக்கும் இடத்தை சுற்றிலும் ஒரு முறை பார்த்தாள். அது ஒரு சிறிய அறை, ரொம்ப சுத்தமாக வைக்கப்பட்டிருந்தது. மங்கலான வெளிச்சம், செயற்கையான குளிர். தரை முழுவதும் தடிமனான சிவப்பு நிற விரிப்பு ஒன்று பரவி இருந்தது. ஒரு சிறிய மெத்தை மேல் சேதனன் சம்மணமிட்டு அமர்ந்திருந்தான், இடுப்பில் ஒரு நான்கு முழ வேட்டி மடித்து கட்டிய நிலையில் இருந்தது. மேலே சட்டை எதுவும் அணியவில்லை, உடல் முழுவதும் சந்தனம் பூசப்பட்டிருந்தது. கண்கள் மூடிய நிலையில் அவன் முகம் எந்தவொரு சலனமும் இல்லாமல் தெளிவாய் இருந்தது. கழுத்திலே ஒரு மலர் மாலை அணிந்திருந்தான். அறையில் அவர்கள் இருவரைத் தவிர ஒரு சிறிய பொருள் கூட கிடையாது.

“எப்போதும் நீ தான் அதிகம் பேசுவாய், இன்று உன் குரலையே நான் இன்னும் கேட்கவில்லை” கண்கள் இன்னும் மூடிய நிலையிலேயே கேட்டான் சேதனன்.

“அதான் நீ பேசுறியே சேர்த்து” அவள் குரலில் லேசான கிண்டல் இருந்தது.

“பயமாயிருக்கா?”

“இல்லை. என் சம்மதம் இல்லாமல் இங்கே எதுவும் நடக்காது”

“நான் ஒன்றும் செய்யப் போவதில்லை”

“சரி. அப்போ நான் வரட்டுமா?”

“பொறு. ஒரு அனுபவம் உன்னைச் சந்திக்க காத்திருக்கிறது!”

”அது எனக்கு இப்போ தேவை இல்லை.”

“நீ நினைப்பது இல்லை இது. அதை விட இது பெரிய அனுபவம். என் விரல் உன்மேல் படாது”

“சரி சரி. அந்த அனுபவத்தை சீக்கிரம் வரச் சொல்லு.”

விமலை மெதுவாக நடந்து சேதனன் பக்கத்தில் வந்தாள். அவள் சேலை தரையில் உரசிய சத்தம் அவனிடம் எந்த சலனத்தையும் ஏற்படுத்தாதது அவளுக்கும் கொஞ்சம் சுவாரசியத்தையும் தைரியத்தையும் கொடுத்தது. லேசாக இருமிக் காட்டினாள்.

“அமரலாமே!” அவன் குரல் இன்னும் என்ன தயக்கம் என்பது போல் இருந்தது.

“உன் முன்னால தானே உட்காரணும்?”

“இல்லை. என் மடியில் வந்து மண்டியிடு. என் மடியை உயிரில்லாத ஒரு தலையணை போல நினைத்துக்கொள்.”

“அது சரி!” இந்த நேரம் சிரிப்பது அபத்தமாய் இருக்குமோ என்று கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள்.

அவள் சேலை நுனியை அவன் காலில் படச் செய்து அவன் முகத்தையே பார்த்தாள்.

“ஆற்றில் இறங்க ஆழம் பார்க்கிறாயா?” கண்களைத் திறக்காமலே கேட்டான்.

“பொம்பளைங்க எதுலயும் ஆழம் பார்த்துத் தான் இறங்குவோம்.”

மெதுவாக தன் கால் முட்டி இரண்டும் அவன் தொடையில் வைத்து அவன் மேல் தன் பாரத்தை ஏற்றினாள். அவன் மேல் பூசியிருந்த சந்தனத்தின் வாசம் அவளை கிறுகிறுக்கச் செய்தது.

“இது கோவில் கடைகளில் விற்கப்படும் வாசனைப் பொருள் இல்லை. அரைக்கப்பட்ட அசல் சந்தனம். அப்புறம் ஒரு முக்கிய விஷயம். நீ நிலை தடுமாறும் போது கைத்தாங்கலுக்காக என்னைத் தொட்டு விடாதே.”

இப்போது தான் அவளுக்கு நிலை தடுமாறும் போல இருந்தது.

“நீ உன் சுட்டு விரலால் என் மேல் உள்ள மாலையை லேசாகத் தொட்டுப் பார். கவனம், ரொம்ப லேசாக மட்டும் தொடு.”

விமலை பயத்தோடு பட்டாசு பற்ற வைப்பது போல் லேசாக தொடப்போனாள். அரை விநாடி கூட தொட்டிருக்க மாட்டாள், விரல் சூடு தாங்காமல் பொத்து விட்டது. பயம் கூடினாலும் அவளுடைய வயது ஆர்வத்தையே வெகுவாகத் தூண்டியது.

“ஏன் இப்படி?”

“சொல்லுகிறேன். உன்னிடம் பதட்டம் தெரிகிறது. அது தேவையில்லாதது மட்டுமில்லை, நம்முடைய அனுபவத்துக்கும் இடைஞ்சலானது. உன் மூச்சை சீராக வைத்துக் கொள்ள முயற்சி செய்.”

அடுத்து ஒரு அரை மணி நேரம் அங்கே மௌனம் மட்டுமே நிலவியது. விமலை ஒரு பத்து நிமிடம் சிறுதுயிலில் ஆழ்ந்து கனவு கூட கண்டு விட்டாள். கனவில் உருவமேயில்லாத ஒருவன் அவள் உடலெங்கும் தொடுவதை உணர்ந்தாள். பதிலுக்கு அவளால் அவனை தொட முடியவில்லை. உச்சந்தலை முதல் உள்ளங்கால் வரை பாய்ந்த அந்த தொடுகை அவளுடைய பதில் உணர்வு எதையும் எதிர்பாராமல் தன் போக்கிலே சென்றது. கனவு கலைந்தவளுக்கு தான் அணிந்திருந்த உடைகள் அனைத்தும் இறுக்கமாக தோன்றியது. உடலின் பல பாகங்கள் விரிவடைந்து கடினமாக மாறி, உடைகளெல்லாம் தெறித்து விடும் போல் இருந்தது.

“இதனால உனக்கு என்ன கிடைக்கும்?” பேச்சு கொடுத்தாள்.

“காமத்தை கடந்து செல்வது ஒரு சாதனை. அது அனுபவிச்சா தான் தெரியும்.”

“அதுக்கு ஏன் நான்?”

“அழகான பெண்ணிடம் ஜெயிப்பது தான் பெரிய சாதனை.”

“உன்னால் மனத்தை அடக்க முடிஞ்சதா?”

“அது அடங்கியே தான் உள்ளது. என் மனம் இப்போது மிகவும் ஆனந்தமாக உள்ளது.”

“பெரிய சாதனை தான் நீ செய்யுறது.  எனக்கும் இது பிடிச்சிருக்கு. இன்னும் ஒரு பத்து நிமிஷம் தாங்குவோமே!”

“உனக்கும் இந்த முறை இன்பம் அளிப்பது எனக்கு மகிழ்ச்சி தான். உன் இஷ்டப்பட்ட நேரத்தை எடுத்துக்கொள்.”

விமலை மெதுவாக தன்னுடைய விரலால் அவன் அணிந்திருந்த அந்த மாலையை தொட்டாள். மார்பில் சூடு தாங்காமல் சேதனன் பதறினான்.

“என்ன செய்கிறாய் நீ?” கோபத்தை விட பயம் தான் அதிகம் இருந்தது அவன் குரலில். விமலை விடவில்லை, மாலையை மேலும் வருட ஆரம்பித்தாள். வெப்பம் தாங்காமல் மாலையை கழற்றி வீசி எறிந்தான்.

“இவ்வளவு நேரம் நீ சொன்னதை நான் கேட்டேன். இப்போ நான் சொல்றதை நீ கேட்கணும்” அவன் காதின் பக்கம் குனிந்து கிசு கிசுத்தாள்.

மறுநாள் காலையில் யாரோ வந்து பார்க்கும் போது சேதனன் ரொம்பவே சேதமாகி செத்துப் போயிருந்தான்.

“ஏ மதியம் என்ன சாப்பிட்டே?” இப்படி கேட்டாலே உள்ளதை சொல்லவா இல்லை பொய் சொல்லுவோமான்னு சாந்திதேவி யோசிச்சு தான் பதில் சொல்வாள். கள்ளத்தனம் பண்ணினால் உண்மையா சொல்லுவா?  ஆனாலும் அவளை நேர்ல பார்த்தா கோவமே வர மாடேங்குது. அவ சிரிக்கும்போது உதடு கொஞ்சம் கோணுமே, அதைப் பார்ப்பதால் இருக்குமோ? அப்போ கண்ணும் சேர்ந்து சிரிக்குமே, அதைப் பார்க்கும்போது என்னென்னமோ தோணும்.  ஹூம்.

ரெண்டு வருஷமா பழக்கம், நண்பனுடைய அலுவலகத்தில் வேலை பாக்கிறா.  சேகரன்  இருக்கும்போது அண்ணாம்பா, தனியா இருக்கும்போது டேய் கண்ணா ன்னு கூப்பிடுவா. கொஞ்ச நாளா தனியா சந்திச்சுக்கிட சந்தர்ப்பம் கிடைச்சது. ‘என்ன போன வாரத்துக்கு இப்போ ஒரு இன்ச் குறைஞ்ச மாதிரி இருக்கு’ ன்னேன். பார்வை போன இடத்தை கவனித்தவள் வெட்கப்பட்டாள். ஒரு நொடியில் முகம் மாறியது, முறைத்தாள். கோவப்படுறாளாம்! ‘என்னமோ அளந்து பார்த்த மாதிரிதான்’ முணுமுணுத்தாள். ‘கண் அளக்காததையா  கை அளக்கப்போவுது?’. ‘பாக்கிற பொண்ணெல்லாம்  இப்படிதான் அளப்பீங்களோ?’ பேச்சை வளர்க்கும் ஆசை தெரிந்தது. ‘அது பார்க்கிற மாதிரி இருந்தா அளக்குறதுதான். ஹூம் கையால அளக்கதான் பாக்கிறேன், எங்க முடியுது?’ பெருமூச்சு விட்டேன். ஓங்கி குட்டினாள். அதில் ஆசை இருந்தது.

சேகரன் கிட்ட பேசும்போதுதான் கொஞ்சம் குற்ற உணர்ச்சியா இருக்கும், அன்னியோன்யமா பழக முடியல. சாந்திதேவி கூட பழகுறது போதையாவே ஆயிருச்சு. ஒண்ணா சினிமா பார்த்தப்போ போதை இன்னும் ஏறுச்சு. புழுக்கமா இருக்குங்கிறத கூட காதுக்குள்ளே தான் பேசினாள். கிறுகிறுத்து போச்சு.

‘ஏன்டா சினிமாக்கு போனால் பின்னால உட்கார்ந்திருக்கிறவனெல்லாம் கண்ணு தெரியாதோ?’ சேகரன் சிரிச்சுக்கிடேதான் கேட்டான்.  என்ன சொல்லன்னே தெரியலை. டவுசர் போடுறதுக்கு முன்னாலருந்தே  பிரெண்ட்ஸ். அழுகையே வந்திருச்சு.

இதெல்லாம் நடந்து 12 வருஷம் ஆச்சு. அதுக்கப்புறம் அவன் முகத்துல  முழிக்க வெட்கப்பட்டு சென்னைக்கு வந்து வேலை தேடி பிறகு செட்டில் ஆயாச்சு. ‘டேய்  மாப்ள எப்படி இருக்க?’ ன்னு சேகரன் இன்னைக்கு முன்னால வந்து நின்னப்போ இதெல்லாம் ஞாபகம் வந்து திரு திருன்னு முழிச்சேன். அவன்தான் என்ன உற்ச்சாகப்படுத்தி ‘வாடா டேய் ‘ன்னு வீட்டுக்கு கூட்டிட்டுப் போனான்.

நான் கூச்சப்படுறத பார்த்து அவனே ‘நீ ஏன் இப்படி இருக்கேன்னு தெரியும். விடுறா எனக்கு உன் மேல ஒன்னும் வருத்தம் இல்லை. நீ எனக்கு ஒரு சான்ஸ்  தான் குடுத்துட்டு போன!’ன்னான். புரியாமல் பார்த்தேன். ‘எனக்கும் ஒரு கண் இருந்தது அவ மேல. நீ பழகிறத பார்த்திட்டுதான் பேசாம இருந்தேன். நீங்க சினிமாக்கு போனது எனக்கு தெரியும்னதும் ரொம்ப குற்றவுணர்வோட இருந்தா. இதுதான் சான்ஸ்ன்னு அப்படியே வசப்படுத்திட்டேன். துரோகம்னு பார்த்தா அதை செஞ்சது நான்தான்’.

பின்குறிப்பு – இது ஒரு சிறுகதை. கட்டுரை இல்லை.